Noli me tangere

De blonde jonge man begon met ongerustheid overal heen te kijken.

"Heeren," zeide hij zacht, "ik geloof dat wij aan huis zijn bij een inlander. De jonge dames..."

"Loop heen! Maak u zich niets ongerust, hoor! Santiago houdt zichzelf niet voor een inlander, en bovendien is hij er niet bij. En dan... al was hij erbij? Die beweringen zijn maar dwaasheden van nieuwelingen. Laten er maar een paar maanden voorbijgaan: u zult wel van meening veranderen wanneer u veel inlandsche feesten en danspartijen bijgewoond heeft, op de inlandsche bedden geslapen en veel 'tinola' gegeten heeft."

"Is dat wat u 'tinola' noemt niet een vrucht, een lotus-soort, die de menschen... zoo iets van... zoo vergeetachtig maakt?"

"Och wat lotus of loterij!" antwoordde Fray Dámaso lachend, "u slaat de plank mis. Tinola is een goelái van kip en kalebas. Hoe lang bent u hier?"

"Vier dagen," bracht de jonge man eenigszins geraakt uit.

"Komt u als ambtenaar?"