De Geschiedenis van Woutertje Pieterse (Deel 2)

geheven, hoog, hoog tot in de wolken, en weder maakten duizelingwekkende tuimelingen 'n eind aan z'n zweven.

Daar namen sterke vuisten hem op, en staken hem boven de hoofden uit, en de massa droeg hem, tot 'n man hem in de hand beet...

Hy schaafde namelyk zyn pols aan 'n ongedresseerd paardehaartje dat bezig-was z'n dienst optezeggen by 't vulsel van de rustbank.

...tot 'n vrouw hem toesnauwde: dom? Niet dom? Wy, wy de massa? Ziedaar!

En men smeet hem neer.

Gelukkig kwam z'n hoofd te-recht in Sietske's schoot, zonder 't minste glaswerk.

En als ziedend water opkokend, golfde op-nieuw z'n ziel omhoog. Hy voelde geen handen meer die hem droegen, geen tanden die hem beten, hy rustte op donzige wolken. En hy overzag de menigte onder hem, en was verheugd dat-i zoo hoog daarboven stond, maar wilde toch...

--Ik wil gaarne by u zyn, riep hy, maar maakt 'n plaatsjen open, waar ik staan kan, staan op m'n eigen beenen! Ik zal waarlyk niemand hinderen... gooit me niet! In d