In de Oer-wouden van Afrika

ef men wachten. Geen geluid werd gehoord; de vijand scheen nog niet dichter bij te zijn gekomen, de vuren bleven met tusschenpoozen schijnen en deden een geelachtigen rook opstijgen.

"Ik begrijp niet, hoe zij zooveel licht maken, als zij plan hebben ons aan te vallen!" zei Max Huber.

"En ik begrijp het evenmin, als zij geen vijandelijke bedoelingen hebben", antwoordde John Cort.

Het was inderdaad vreemd, maar wat kon men verwachten van die woeste stammen van de Boven-Oebanghi?

Een half uur verstreek, zonder dat er eenige verandering in den toestand kwam. Tusschen het kampement en de vuren scheen de vlakte werkelijk volkomen eenzaam.

Eindelijk, tegen elf uur, zei Max Huber: "Het gaat zoo niet langer, wij moeten den vijand verkennen!"

"Zou dat niet onvoorzichtig zijn?" vroeg John Cort. "Laten wij liever eene afwachtende houding aannemen tot de dag aanbreekt."

"Nog langer wachten?" hernam Max Huber, "nog zes uren minstens hier staan blijven met het geweer in de ha